خواهم به چشمه سار دو چشمم وضو كنم            دل را بـه یـاد تو، ز گـنـه شسـتشـو كنم

بـار دگــر بـه درگــه لـطـف تــو آمــدم            تـا بـا سـرشك و مـاتـم دیـرینـه خو كنم

مـن كیسـتم كه بـا تو كنـم گفـتگو، مگر            رخصت دهی كه با تو دمی گفتگو كنم

مـن لایـق مـحـبّـت تـو نـیــسـتــم، ولـی            بـگـذار رو بـه آیـۀ «لاتـقـنـطـو» كـنـم

مـاه صیام رفـت و نـبـخـشـی اگـر مـرا            من با چه رو به درگه لطف تو رو كنم

آورده ام شــفـیـع، هــمــۀ اهـل بــیـت را            تـا از حـضـور تــو طـلـب آبــرو كـنـم

بـاغ دلـم ز عـطـر ولایـت صفا گـرفـت            دیـگر كجـا سزد طـلب رنگ و بـو كنم

تا ره بـه آستـان تـو جـویم، پـناه خویش            جـز درگـه حـسـیـن كـجا جسـتـجو كنـم

من سینه چاك عشق حسینم به غیر عشق            این زخم سینه را به چه چیزی رفو كنم

در عید فطر عیدی خود را ز  محضرت            اخـلاص در عـمـل، ز تو من آرزو كنم

ذكر جمیل و ناب«وفائی» است این سخن            اخـلاص ده كـه زنـدگـیـم را نـكـو كـنـم